Θάλασσα (HAV)
Πραγματικότητα και προβληματισμοί
Κατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα
(σύνδεσμος του βιβλίου)
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1596954050325033&set=a.1596999816987123&type=3&theater
Περάσανε δύο χρόνια από το ΠΑΛΑΙ. Τότε τονίσθηκε η ανάγκη δόμησης παροχών από τη δημόσια υγεία για τις ανάγκες που θα προέκυπταν από τις εισροές προσφύγων. (https://koinonikoiatreionfnx.espivblogs.net/2016/01/15/ανασκόπηση-οκτώβρη-νοέμβρη-2015-δράση-κά/)
Από τότε γυρίστηκαν ντοκιμαντέρ, δώσαμε συνεντεύξεις και τελικά γίναμε και βιβλίο, ας κοιμηθούμε ήσυχοι λοιπόν, καλά τα καταφέραμε. Όμως μπορούμε;
Το ΠΑΛΑΙ διαλύθηκε σε εις τα εξ ων συνετέθη και η Μόρια πνίγεται στις λάσπες της μαζί με τα ασυνόδευτα παιδιά και τα νεογέννητα που κοιμούνται στα καφάσια.
Σε ομιλία μας στην ημερίδα για το προσφυγικό στο δήμο Γαλατσίου (το κείμενο ακολουθεί παρακάτω) τονίστηκε η αναγκαιότητα για μια πιο υπεύθυνη κρατική στάση με συστηματική δράση, αγάπη και γνώση για το αντικείμενο. Σήμερα αυτή η αναγκαιότητα είναι εκκωφαντική.
Η ανάθεση οργάνωσης στον τομέα της υγείας, σε Ελληνικές και ξένες ΜΚΟ, όλο και πιο αποτυχημένη αποδεικνύεται. (https://koinonikoiatreionfnx.espivblogs.net/2017/02/28/to-a-k-i-φ-στη-μαλακάσα-182-και-στον-ελαιώνα-192/)
Από την εμπειρία μας σε άλλες δομές «φιλοξενίας» προσφύγων (πχ Μαλακάσα, Ελαιώνας, Ελληνικό, λιμάνι), είδαμε το σποραδικό των ενεργειών των ΜΚΟ. Δε λαμβάνουν υπ’ όψη τους, ούτε καν, τους περιβαλλοντικούς παράγοντες (π.χ. άρδευση από πηγάδια στο Ελληνικό που δε συσχετίστηκε με την ενδημία γαστρεντερίτιδας). Δεν ενημερώνουν το προσωπικό για το πώς θα οργανώνει και παρακολουθεί τους εμβολιασμούς των παιδιών. Δεν έχει δομηθεί μία διεπιστημονική ομάδα ψυχοκοινωνικής στήριξης και ένταξης των προσφύγων με διαπολιτισμικούς όρους, αλλά και στήριξης/εποπτείας του προσωπικού που ασχολείται με το προσφυγικό.
Εν κατακλείδι, η δημόσια πρωτοβάθμια περίθαλψη (ΠΕΔΥ), μικρό έως ανύπαρκτο ρόλο έπαιξε και ακόμα παίζει στο προσφυγικό, καθώς συνεχίζεται η αποδόμησή της και δεν ενισχύεται με προσωπικό για να προβεί σε αναγκαίες δράσεις, όπως αυτές ορίζονται από την εποχή μας αλλά και από τον ίδιο τον κανονισμό λειτουργίας της.
Τα Κοινωνικά Ιατρεία Φαρμακεία (Κ.Ι.Φ.), φαίνεται να επαναπαύονται στη φιλανθρωπική τους δράση (αν όχι όλα, τα περισσότερα από αυτά), και προς το παρόν δεν έχουν βρει τρόπους να κινητοποιήσουν τον κόσμο για να διεκδικήσει τη διατήρηση και περαιτέρω στελέχωση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης ώστε να αναλάβει τον απαραίτητο κυρίαρχο ρόλο τόσο για το μαστιζόμενο Ελληνικό λαό όσο και για τους πρόσφυγες. Αλλά και τα ίδια τα ΚΙΦ αδυνατούν να αντικαταστήσουν την πρωτοβάθμια περίθαλψη καθώς δεν έχουν ούτε τον ρόλο ούτε και τη δυνατότητα.
Από την άλλη, η πρωτοβάθμια περίθαλψη μοιάζει να παλινδρομεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και οι εργαζόμενοι σε αυτή αδυνατούν να κάνουν μακροπρόθεσμα πλάνα, αλλά και να αγωνιστούν για αυτό που στην ουσία δομήθηκε: την πρόβλεψη και τη θεραπεία των ατόμων, αλλά και την κοινωνική υγεία που κατά τα δεδομένα του Π.Ο.Υ. και τις πρόσφατες μελέτες είναι άρρηκτα δεμένα με την ατομική υγεία.
———————————————————————————————–
Κείμενο ομιλίας για το ΠΑΛΑΙ σε ημερίδα στο δήμο Γαλατσίου
Παρόλο που είμαι καλεσμένη σε μια ημερίδα που αφορά την πολυπλοκότητα του προσφυγικού, με την “ποιμενική κάλυψη” (χριστιανική) των Μουσουλμάνων και την “ταυτοποίηση των νεκρών”, θα επιλέξω να μιλήσω για τον τρόπο διατήρησης της υγείας και της αρτιμέλειας ενός έτσι κι αλλιώς εύρωστου και ρωμαλέου πληθυσμού που δε θα μπορούσε να κάνει όλον αυτόν το δρόμο, αν κουβαλούσε αρρώστιες.
Φεύγουν από τις βομβαρδισμένες περιοχές τους για να διεκδικήσουν το νόμιμο δικαίωμά τους σε άσυλο, όπως αυτό ορίζεται από τη συνθήκη της Γενεύης, σε μια Ευρώπη που ολοένα και περισσότερο φθίνει και γίνεται φρούριο-δολοφόνος μικρών παιδιών.
Ειδοποιηθήκαμε σαν ΚΙΦ από το δήμο της Νέας Ιωνίας. Από την πρώτη στιγμή, βρεθήκαμε δίπλα στους πρόσφυγες του ΠΑΛΑΙ. Επί δύο εβδομάδες καταγράψαμε τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ο πληθυσμός, στην πλειοψηφία, εύρωστοι άνθρωποι και μικρά παιδιά. Προσπαθήσαμε να θέσουμε απλούς κανόνες υγιεινής και διατροφής.
Έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τα οξέα περιστατικά και να εξασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι θα φτάσουν υγιείς μέχρι τον επόμενο σταθμό τους, εγχείρημα εξαιρετικά φιλόδοξο, που απαιτούσε πολλές ώρες εργασίας από μόνιμο προσωπικό. Καταγράψαμε τα προβλήματα και διεκδικήσαμε την εκπόνηση πρωτοκόλλων που θα έκαναν πιο ασφαλή τη θεραπεία.
Προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε φαινόμενα κακής ιατρικής πρακτικής, όπως οι εμβολιασμοί προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού των ΜΜΕ, παιδιών σε σοκ, που η συνέχιση του ταξιδιού τους δεν θα τους επέτρεπε να ξεκουραστούν και να ανακάμψουν, θέτοντάς τα έτσι, σε σοβαρούς κινδύνους.
Απαιτήσαμε την παρουσία μόνιμης κρατικής δομής που θεωρητικά έπρεπε να αναλαμβάνει και την ευθύνη της επιτήρησης των παράλληλων ιατρικών ομάδων και την εξασφάλιση των σωστών ιατρικών τακτικών.
Όλα έγιναν σε συνεργασία με άλλα κοινωνικά ιατρεία/φαρμακεία αλλά ιδιαίτερα βοηθητικό ρόλο έπαιξαν οι αλληλέγγυοι κάτοικοι του Γαλατσίου και των όμορων δήμων, οι οποίοι αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή το εγχείρημα και οι οποίοι είδαν το έργο τους να φθίνει και να εξαφανίζεται με το κλείσιμο του ΠΑΛΑΙ με αποτέλεσμα να βρεθούν πολλοί πρόσφυγες στο δρόμο.
Όμως μην ξεχνάμε ότι άλλο πράγμα είναι ο μετακινούμενος πληθυσμός και οι ανάγκες του και άλλο ο μόνιμος πληθυσμός που θα προκύψει τους επόμενους μήνες και που χρήζει κοινωνικής υπηρεσίας για τα ασυνόδευτα και τους χρόνια πάσχοντες, ψυχοκοινοτική υπηρεσία για ψυχολογική στήριξη του βαλλομένου, ανέστιου και κακοποιημένου πληθυσμού, υγειονομική μέριμνα για τυχόν ενδημίες λόγω κακών συνθηκών διαβίωσης, έτσι ώστε να προστατέψουμε τους πρόσφυγες, αλλά και την κοινότητα.
Τελειώνοντας, θέλω να τονίσω ξανά ότι το ΠΑΛΑΙ δούλεψε με εθελοντές κατοίκους της περιοχής που με θλίψη το είδαν να κλείνει και τους πρόσφυγες να μετακινούνται σε hot spots ή στους δρόμους αλλά και τη Frontex και το ΝΑΤΟ να «παρελαύνουν» στο Αιγαίο.
Κείμενο (και ομιλία για το ΠΑΛΑΙ) Μαρίας Ντάσιου, εθελόντρια του ΑΚΙΦ