ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΟΚΤΩΒΡΗ-ΝΟΕΜΒΡΗ 2015
ΔΡΑΣΗ:
ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΣΤΟ «ΠΑΛΑΙ» ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
Στο ολυμπιακό κέντρο Γαλατσίου από την πρώτη Οκτωβρίου φιλοξενήθηκαν σταθερά και σε καθημερινή βάση 700-1500 περίπου πρόσφυγες οι οποίοι ταχύτατα (μέσα σε 36 ώρες, κατά μέσο όρο) έφευγαν, συνεχίζοντας το ταξίδι προς τα σύνορα, και στη θέση τους προσέρχονταν νέες ομάδες ταλαιπωρημένων ανέστιων ανθρώπων, συχνά κακοποιημένων και νηστικών από πολλές ημέρες. Μητέρες με μωρά νεογέννητα που από την ημέρα που γεννήθηκαν το μόνο κρεβάτι που είχαν γνωρίσει ήταν η γη. Παιδιά γυμνά και παγωμένα καθώς όλο το βιός τους είχε μείνει στον πάτο της θάλασσας.
Από τις πρώτες ώρες φιλοξενίας των προσφύγων βρισκόμασταν στο χώρο και προσπαθούσαμε να παρέχουμε στοιχειώδεις ιατρικές υπηρεσίες, τόσο εξετάζοντας ασθενείς και δίνοντας οδηγίες και φάρμακα όσο και προσπαθώντας να βοηθήσουμε το Δήμο Γαλατσίου να δημιουργήσει και να διατηρήσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ασφαλούς διαβίωσης για τους ανθρώπους αυτούς.
Εκείνες τις μέρες αποκτήσαμε και μοιραστήκαμε δεξιότητες ζωής ασύλληπτες για άλλες εποχές. Γίναμε όλοι οι εμπλεκόμενοι λίγο πιο σοφοί, ενίοτε με βίαιο τρόπο – με τις άγριες ιστορίες, τον πόνο αλλά και την ελπίδα και τη δύναμη που μοιράστηκαν μαζί μας οι κατατρεγμένοι, με τα γέλια των παιδιών που μέσα στη μαυρίλα πάντα κρατάνε ανόθευτη τη χαρά της ζωής, με την τεράστια προσφορά των εθελοντών από το υστέρημά τους σε εργασία, χρόνο, υλικά, με τη συνεργασία μας με τους δεκάδες ανθρώπους από το δήμο Γαλατσίου, άλλα κοινωνικά ιατρεία, γείτονες, οργανώσεις και τόσους άλλους.
Αποκτήσαμε περισσότερη αίσθηση της κοινωνικής μας ευθύνης – έχοντας την ευκαιρία, απ’ αυτή τη θέση, να παρατηρήσουμε πως χρησιμοποιήθηκαν οι άνθρωποι για «επίδειξη δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας προς τηλεοπτική χρήση» (πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί ο …αιφνιδιαστικός εμβολιασμός (!) όσων παιδιών, σε κατάσταση σοκ από την πολυήμερη ταλαιπωρία σε συνθήκες ακραίες για την ηλικία τους, βρέθηκαν απέναντι από τις κάμερες μόνο και μόνο για λίγα λεπτά πολιτικής και ιατρικής αγυρτίας;). Καταφέραμε να σταθούμε άξιοι του ιατρικού μας όρκου σταματώντας τέτοιες κακές ιατρικές πρακτικές και απαιτώντας την εφαρμογή διεθνών κανόνων και όρων στην ιατρική παρέμβαση.
Αποκτήσαμε περισσότερη πολιτική ευθύνη καταγγέλλοντας την αναλγησία κρατικών φορέων (όπως το ΤΑΙΠΕΔ που ανησύχησε για την «περιουσία του» σε βάρος της υγείας των ανθρώπων που φιλοξενούνταν στο χώρο, και το υπουργείο υγείας που αποφάσισε ότι δε μπορούσε να παρέμβει!)
Ωστόσο, ξέραμε ποια ήταν τα όρια και οι δυνατότητες της παρέμβασής μας. Δεν θέλαμε, αλλά ούτε και μπορούσαμε να υποκαταστήσουμε το δημόσιο σύστημα υγείας και πρόνοιας. Δεν μπορούσαμε να καλύψουμε σταθερά τις ανάγκες ενός τόσο μεγάλου πληθυσμού, δεν είχαμε τα απαιτούμενα μέσα, δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τη διασύνδεση των αναγκαίων υπηρεσιών, δεν είχαμε τη δυνατότητα να εγγυηθούμε την ασφάλεια των ανθρώπων – φιλοξενούμενων και εθελοντών. Δεν ήταν αυτός ο ρόλος μας. Η θέση μας είναι αλληλέγγυα, δίπλα στους πρόσφυγες- μετανάστες και στο σύνολο των πολιτών που από αισθήματα αλληλεγγύης ή/και καθήκοντος και όχι για μικροπολιτικές σκοπιμότητες παλεύουν από την πρώτη μέρα για τη διατήρηση της ζωής και της ελπίδας. Την στάση μας σε καμία περίπτωση δεν την ορίζουμε ως φιλανθρωπική καθώς στόχος μας δεν είναι η κάθετη επαίσχυντη προσφορά βοήθειας, από τον ισχυρό (που προστατεύει διακαώς τα κεκτημένα του) προς τον αδύναμο (που αγνοεί την κλεμμένη δύναμή του), αλλά η οριζόντια λειτουργία της αλληλεγγύης που στόχο έχει την αφύπνιση και την ενδυνάμωση τόσο των προσφύγων όσο και των εθελοντών.
Κι αυτή τη θέση, αυτό το ρόλο δεν θα τον υπηρετούσαμε εάν συνεχίζαμε αποκλειστικά και μόνον να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας προσπαθώντας να καλύψουμε την κρατική ανεπάρκεια, άγνοια και αδιαφορία.
Απαιτήσαμε:
1. Το υπουργείο υγείας να αναλάβει τις ευθύνες του, τόσο απέναντι στους πρόσφυγες – μετανάστες όσο και στην προάσπιση της δημόσιας υγείας: κάλυψη των υγειονομικών αναγκών σε 24ωρη βάση, διασύνδεση με τα δημόσια νοσοκομεία, διαχείριση περιστατικών που χρήζουν περαιτέρω κοινωνικής μέριμνας (όπως η προστασία ασυνόδευτων ανηλίκων), πρωτόκολλα διαδικασιών, ιατρικά πρωτόκολλα, συντονισμός.
2. Να παραχωρηθούν άμεσα όλοι οι αναγκαίοι χώροι του ολυμπιακού κέντρου για τη σωστή φιλοξενία των ανθρώπων. Να ανοίξει ο χώρος του ιατρείου ( όπου, θεωρητικά τουλάχιστον, όφειλε και οφείλει να υπάρχει μαζί με τον απαραίτητο εξοπλισμό από την κατασκευή και λειτουργία του, το 2004 – αλλά, ακόμα κι αν δεν έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, θα έχει τουλάχιστον παράθυρα, εξαερισμό, νιπτήρα και κλειδαριά κάτι που στερείτο ολοσχερώς ο χώρος που εξετάζαμε τους ασθενείς) και επίσης, απαιτήσαμε να λειτουργήσουν τα συστήματα εξαερισμού, γνωρίζοντας ότι τα ολυμπιακά ακίνητα πληρώθηκαν (και θα πληρώνονται για πολλά χρόνια ακόμα) από τον ελληνικό λαό – είναι δική μας περιουσία κι όχι του ΤΑΙΠΕΔ.
Δεν καταφέραμε να ανοίξει ο χώρος του ιατρείου, καταφέραμε όμως να δημιουργήσουμε ένα ιατρείο, αρκετά αξιοπρεπές, που τηρούσε στο ελάχιστο τους κανόνες που διέπουν τις δημόσιες δομές υγείας. Επίσης καταφέραμε σε καθημερινή βάση να υπάρχει ομάδα ιατρικού και παρα-ιατρικού προσωπικού από το ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ, αλλά και από την Μ.Κ.Ο. των “Γιατρών του Κόσμου” που κάλυπταν δύο βάρδιες και εμείς μαζί με τα υπόλοιπα Κ.Ι., καλύπταμε το ωράριο από τις 16.00 έως κάποια ώρα μετά τις 20.00, για όση δηλαδή ώρα συνεχιζόταν η προσέλευση των ασθενών και ενίοτε έως πολύ αργά το βράδυ, εάν και όταν προσέρχονταν νέες ομάδες προσφύγων από τα νησιά.
Σε συνεργασία με το Κ.Φ. του Γαλατσίου, αλλά και τη συμβολή των άλλων Κ.Ι. και Κ.Φ., καθώς και ομάδων φοιτητών, αντιεξουσιαστών, απλών πολιτών και πολλών εθελοντών εμπλουτίσαμε το φαρμακείο, έτσι που σπάνια είχαμε έλλειψη φαρμάκων. Μια ομάδα εθελοντών καθημερινά και άμεσα ενημέρωναν, μέσω του διαδικτύου, άλλους εθελοντές για τις ελλείψεις μας σε φάρμακα, αλλά και άλλα είδη άμεσης ανάγκης που τις περισσότερες φορές φρόντιζαν να καλύψουν άμεσα. Είχαμε καταφέρει να καλύπτουμε τις ανάγκες των προσφύγων σε είδη προσωπικής υγιεινής, μέσα από το ιατρείο , (οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, σερβιέτες, πάνες, port bebe, καροτσάκια, καρότσια για τους ανάπηρους, εσώρουχα, ρούχα για τα παιδιά, γάλατα κ.ά.) Όλα αυτά τα υλικά ήταν προσφορές των απλών πολιτών που οι εθελοντές είχαν φροντίσει να τακτοποιήσουν και με αγάπη να μοιράσουν. Εδώ, είναι σημαντικό, να τονίσουμε την συμπεριφορά και τον ιδιαίτερο πολιτισμό των προσφύγων, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση δεν δέχονταν κάτι επιπλέον από αυτό που είχαν απόλυτη ανάγκη, λέγοντας ότι υπάρχουν και άλλοι που θα χρειαστούν βοήθεια και στήριξη.
Φροντίζαμε για την όσο καλύτερη διακίνηση των περιστατικών και για την παρακολούθηση της πορείας της νόσου τους. Επίσης, εξασφαλίζαμε ότι θα παίρνουν μαζί τους οι ασθενείς τα απαραίτητα για την ίαση τους φάρμακα και υλικά που θα τους ήταν αρκετά μέχρι τον τελικό προορισμό τους.
Διεκδικήσαμε και πετύχαμε την όσο το δυνατόν καλύτερη εξυπηρέτηση των ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία, τη θέσπιση απλών διαιτητικών κανόνων για τους ασθενείς με διάρροιες ή όσων ήταν χωρίς τροφή από μακρού, αλλά και πρωτόκολλων θεραπείας για κάποια νοσήματα που ήταν συχνά στον πληθυσμό, λόγω των κακουχιών που είχαν υποστεί στο μακρύ τους δρόμο, αλλά και από την πόση θαλασσινού νερού.
Αρωγοί μας οι εθελοντές, οι απλοί πολίτες του τόπου μας, αλλά και άνθρωποι με άπειρη αγάπη και ενσυναίσθηση, που με αυτοθυσία, ήταν παρόντες σχεδόν επί 24-ώρου βάσεως. Εδώ επιλέγουμε να αναφέρουμε τη συνεπή στάση και την αποτελεσματικότητα του αντιδήμαρχου Γαλατσίου κ. Μάνου Ελευθερίου και του υπεύθυνου του Υπουργείου Εξωτερικών Παναγιώτη Κουτσιάνη γιατί κατάφεραν να οργανώσουν πρωτόγνωρες και χωρίς προηγούμενη εμπειρία καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης και διαχειρίστηκαν και συντόνισαν λειτουργικά πληθυσμούς με διαφορετικές πολιτισμικές συμπεριφορές και ιδιαιτερότητες (ανάμεσά τους και σε σχέση με τους εθελοντές) αλλά και έντονα συναισθηματικά φορτισμένους.
Παραμείναμε στο πλευρό των δοκιμαζόμενων ανθρώπων και μέχρι σήμερα που δεν έχουμε πια τη δυνατότητα πρόσβασης στους τόπους φιλοξενίας, συνεχίζουμε να διεκδικούμε το αυτονόητο: την αντιμετώπισή τους ως ισότιμων μελών της κοινωνίας μας και όχι ως ενός ακόμα προβλήματος που ήρθε να διαταράξει την κατά τα άλλα ομαλή (;) μνημονιακή πορεία της χώρας.
Στις συνελεύσεις μας γίνονται συζητήσεις για την αναγκαιότητα εξεύρεσης τρόπων βοήθειας προς τους πρόσφυγες και τους άλλους δοκιμαζόμενους πληθυσμούς του τόπου μας. Αναδεικνύουμε και παλεύουμε καθημερινά το επείγον της επίλυσης του τεράστιου προσφυγικού ζητήματος με άμεση πρόσβαση των προσφύγων και μεταναστών σε αξιοπρεπείς δομές φιλοξενίας για όσο χρόνο είναι απαραίτητο, με άρτια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και πρόσβαση τους σε πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες δομές υγείας. Η αμέλεια και η αδιαφορία, απέναντι στους λοιμαζόμενους λαούς που πλήττονται καθημερινά από την βία της νέας τάξης πραγμάτων, είναι σήμερα ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν το φάντασμα του φασισμού πλανάται σε ολόκληρη την Ευρώπη και ενδυναμώνεται από την ψευδή τρομολαγνική και διασπαστική παραπληροφόρηση που ευρέως διαχέεται στα διεθνή ΜΜΕ.
Αυτοδιαχειρζόμενο Κοινωνικό Ιατρείο Ν.Φιλαδέλφειας-Ν.Χαλκηδόνας-Ν.Ιωνίας&γύρω περιοχών
13/01/2016